Dat er steeds minder mensen bij het kaatsen komen kijken is een feit. Maar dat zelfs de KNKB daar aan meewerkt, is toch wel vreemd in mijn ogen. Dat het spelletje ouderwets is en dat er misschien vernieuwd moet worden, is zeker een goed voornemen. Maar om nu ook al de lijnrechters te vernieuwen gaat mij de pet te boven.
Zaterdagochtend reed ik met mijn vader richting de eerste klaspartij in Itens om daar samen met mijn maten Jehannes en Sander een poging te doen de krans te winnen. Iets waar we elk weekend weer voor gaan, maar ook iets dat tot nu toe nog niet geslaagd is. Ook nu kwam ik het natte veld op waar de regen de kaatsers nog in de tent en de kleedkamers hield met een veel te zware tas waar voor vijf omlopen brood in zat. Dat we die vijfde omloop nog nooit gehaald hebben dit jaar… Dat is dan maar zo. Maar de eerste, tweede en soms derde omlopen die ik wel kaats zijn voor mij soms al genoeg om weer met een goed gevoel naar huis te gaan. Een paar ballen boven slaan, zo nu en dan een zitbal en met je maten kaatsen is iets waar ik ook mijn voldoening uit kan halen. Het allerleukste is misschien wel dat je steeds weer dezelfde tegenstanders en mensen om het veld tegenkomt. Een grote kaatsfamilie.
Wie ook zeker bij die familie thuishoort is de lijnrechter, die vanaf de pupillen al op de voorlijn stond bij mijn wedstrijden, toen ik nog wel regelmatig de vijfde omloop haalde. “Zet hem op Bouma!” schreeuwde hij dan voor de wedstrijd en dan liep ik naar hem toe om hem een hand te geven en te vragen hoe het met was. Iets wat ook vandaag, tien jaar later, in het grauwe Itens weer gebeurde. “Hoe gaat het meneer Wassenaar?” was mijn vraag weer, want vreemd genoeg weet ik na die tien jaar nog steeds zijn voornaam niet. Het ging goed en hij nam na een kort praatje zijn plaats in op die oude vertrouwde voorlijn, waar hij volgens mijn iets oudere tegenstander Michel Scheepvaart al ruim twintig jaar staat. Een periode waar deze ochtend een einde aan gemaakt werd.
Kort voor het begin van de wedstrijd kwam de scheidsrechter samen met een jonge jongen aanzetten richting Meneer Wassenaar. De scheids zou hem in het kort uitleggen dat hij na twintig jaar beter niet meer op de lijn kon staan en dat deze jongen het wel van hem zou overnemen. Hij kon het namelijk wat beter zien allemaal. Boos en met de tranen in de ogen reageerde Wassenaar, die stok zou hij niet overgeven en ik blijf hier gewoon staan. Ik, Michel en Michel kwamen er ook naar toe gestormd om te vertellen dat wij geen andere lijnrechter willen. Wij wilden Wassenaar!
Ondertussen hadden zelfs de perken naast ons al aangegeven het prima te vinden dat Wassenaar op de voorlijn staat, de man die twintig jaar zijn uiterste best doet en net als alle lijnrechters en zelfs scheidsrechters iets wel eens niet ziet. Dus bleef hij in eerste instantie ook staan. Wel resulteerde dit er in, dat wij geen scheidsrechter hadden omdat die zo niet verder wilde en dat we de twee mannen van de KNKB erg boos hadden gemaakt met onze opstand. Hun complot om Wassenaar van die voorlijn af te halen, omdat die volgens hun te veel fouten had gemaakt bij de Bond in Franeker, was namelijk mislukt. Maar als dat een reden is om niet meer welkom te zijn, mogen er in mijn ogen heel veel mensen niet meer op een lijn zitten. Want al die punten die ik gesmokkeld heb in mijn kaatscarrière zijn ook niet allemaal fair geweest.
Toch hielden de mannen voet bij stuk en zijn ze met zijn tweeën, de voorzitter van de club en diezelfde jonge jongen weer naar Wassenaar gelopen. Weer met hetzelfde verhaal dat hij simpelweg te oud was. Wij als kaatsers waren midden in de partij en konden ook niks meer maken tegen deze mannen. Ze hadden het voor elkaar, Wassenaar was van de voorlijn.
Zo is Meneer Wassenaar na twintig jaar als vrijwilliger en vooral als kaatsliefhebber in tranen bruut de deur gewezen. Geen laatste partij, geen bedankje, zelfs geen goed gesprek. Gewoon vertellen dat hij beter wat anders kan gaan doen, omdat hij volgens de KNKB te oud is voor wat al jarenlang zijn hobby en passie is.
Als we meer mensen bij het kaatsen willen, moeten we de mensen die er zijn toch juist koesteren en niet wegjagen? Volgende week staat er weer een stuk in de Keats dat er te weinig vrijwilligers bij het kaatsen zijn!?
Dirjan Bouma
